NICKY & FINN, Cuijk

“Midden in onze verhuizing een voucher gekregen, wauw wat zag die foto die erop stond er mooi uit. Zo een wil ik ook wel van mijn zoontje! Maar eerst verhuizen! Eenmaal in ons nieuwe stekje kwam de voucher weer tevoorschijn en ben ik eens gaan kijken op de site. Wauw. Meteen gemaild en een afspraak gemaakt.

Maar toen sloeg de onzekerheid toe, mijn zoontje van bijna 8 heeft ADHD, die blijft echt NOOIT stilstaan voor een foto. Wat nou als hij het allemaal zo eng/spannend vind dat hij een tantrum krijgt? Dan verdoe ik die mensen hun tijd, en ik doe mijn zoontje er uiteindelijk ook geen plezier mee. Moet ik het wel doen?

Ja! Finn een paar dagen van te voren ingelicht wat we gingen doen, en op de dag zelf hup! Samen op de fiets naar Christel en Peter.

Wat spannend! Onder het genot van een kopje koffie en ranja kennis gemaakt en meteen uitgelegd hoe hun werken en hoe Finn “werkt” maar dit ging zo natuurlijk, ik voelde de stress gewoon van mijn schouders glijden! Finn, Christel en Peter hadden een goede klik. Phew! En hij mocht even in de tuin bij de tamme koi kijken, want ja, toch snel afgeleid door het kleine beetje licht dat van buiten kwam.

Een beetje spannend om in zijn blote bast in een donkere ruimte te staan zo in de spotlight. Maar wat ging het allemaal vloeiend! We maakten er een spel van dat ik, stil in de hoek, niets kon horen wat hun besproken. En dat werkte perfect. Hij luisterde zo goed naar de instructies, en hoe hij geposeerd werd en dan die rust en die kalmte die daar in de lucht hing. Heerlijk! Finn die zonder tegenspraak meewerkt. Lijkt wel magie!

Dan was het tijd voor de fotoselectie. Ik was flabbergasted. Is dat míjn zoon? Mijn stuiterballetje? Ècht?! Ik werd er even stil van.

En kon uiteindelijk niet kiezen tussen de laatste 2 beelden. Adembenemend. Zo mooi. Zo puur. Maar toch zo verschillend. Peter heeft Finn’s hele being, zijn krachtige personality, zijn speelse verwonderlijkheid, maar ook zijn sweetness, ZO goed ‘gevangen’ in beide foto’s. Ik kreeg het ècht niet over mijn hart te kiezen.

Ik kan het nog steeds niet geloven, al die stress, paniekaanvallen, die onzekerheid die ik had, de lichte angst zelfs…Voor niets! Ik word er nog emotioneel van nu ik dit schrijf. Deze mensen zijn zo ongelofelijk goed in wat ze doen, echt. Flabbergasted.

Of je nou een kind met een handleiding hebt, of er zelf misschien eentje hebt, onzeker bent, of wat dan ook. Twijfel niet. Neem deze ervaring.

En hoe trots Finn was op zijn score van 9.5 en zijn positie in de “top 3 van beste kinderen” die gefotografeerd waren. Hij heeft er de hele dag als een pauw mee rondgelopen! Zo gevoelig als hij is voor complimentjes. Dat maakte deze ervaring voor hem ook meteen een om niet meer te vergeten!”

BOUKE & MARLIES, Montfoort


Mijn tante had een fotoshoot gewonnen en had op de website gezien dat er vaak een verhaal achter een foto zit. Vandaar dat ze bij ons terecht kwam. Wij hebben een zoontje met een extra chromosoom. Iets waar we ons nog wel bewust van zijn, maar wat steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Daarom wilden we graag een foto waarop iedereen hem kan zien zoals wij hem zien. Gewoon een mooi, lief klein jongetje. En wat is die goed gelukt. Helemaal verliefd op zijn ogen!

Peter en Christel, bedankt voor de gezelligheid, een luisterend oor en een unieke ervaring!

SUSAN & MIKE, Alphen a/d Rijn

MIKE__1
x_ERV-1 (2)

Ik had met een puzzel een voucher gewonnen. Eerst maar even op de website gekeken, wat voor foto’s het waren. Toch wel diep onder de indruk en daarop een afspraak gemaakt voor een photoshoot van onze zoon Mike. Mike is geboren met het Goldenhar sydroom, waardoor de linkerkant van zijn gezicht onderontwikkeld is. Hierdoor ben ik meestal wat huiverig voor photoshoots. Kunnen ze Mike wel zo fotograferen, zodat hij er mooi opstaat?

Eenmaal aangekomen in de studio hadden we eerst een kennismakingsgesprek met Peter en Christel. Zo konden we aan elkaar wennen. In eerste instantie had Mike niet zoveel zin om foto’s van hem te laten maken. Om Mike en de fotograaf hun eigen “non-verbale communicatie” te gunnen, werden oma en ik naar de achtergrond gedirigeerd. Peter en Mike geraakten daarop in hun gezamenlijke cocon. Vanaf dat moment hadden ze pas echt een klik. Peter mocht Mike zelfs aanraken, terwijl Mike daar nooit van houdt. Ze waren echt samen in een soort van trance.

Na een uur was Mike het zat en wilde hij bewegingsvrijheid. Daarom zijn we gestopt en zijn we de foto’s gaan selecteren en zijn de portretten tegen elkaar af gaan wegen. We hielden er twee prachtig kunstzinnige portretten aan over en hebben deze vanzelfsprekend laten bewerken. Met trots hangen de foto’s bij ons boven de bank . Wat zijn ze gaaf geworden!!!

x_ERV-1 (1)