HESTER, Landsmeer
Na een landelijk bevolkingsonderzoek kreeg ik de diagnose borstkanker. Wat volgde waren spanning, ongeloof, verdriet, onzekerheid, vele onderzoeken, wachten, eindeloos wachten op uitslagen tot het advies kwam voor een volledige borstamputatie. Ik zou een deel van mijn lichaam kwijt raken. Een deel waar ik trots op ben. Het moest allemaal even bezinken.
Toen kreeg ik een idee om mijn lichaam, dat zou veranderen, vast te leggen zoals het nu is. Ik las iets over een borstbeeld, een borstafdruk in brons of een ander materiaal maar dat zag er nogal kitscherig uit. Een mooie foto leek me wel wat, maar wie kon dat maken, een vriendin, mijn dochter?
Ik ging googelen op ‘fotograaf borstkanker’ en er volgden enkele hits. Ik bekeek de website van de dichtstbijzijnde fotograaf. Ik had niet veel tijd meer tot de operatie en het moest ook niet teveel gedoe worden. Wat ik op de site zag beviel me wel. Toch duurde het nog twee dagen voordat ik durfde te bellen. Ik kreeg een antwoordapparaat maar Peter belde snel terug. We bespraken mijn wensen, mijn borsten moesten erop komen en mijn lange haar. Of ik mijn haar kwijt zou raken wist ik toen nog niet. Mijn wensen waren geen probleem. Nu nog een datum prikken. Christel kon gelukkig wat schuiven met andere klanten en zo kon ik zondagochtend terecht voor een photoshoot. Vijf dagen voor de operatie.
Samen met mijn dochter reed ik die zondag naar de studio. Spannend vond ik het wel maar ik had er ook zin in. Om me extra vrouwelijk te voelen had ik een mooie rode bh aangetrokken. Nadat mijn wensen helemaal duidelijk waren gingen we de studio in. Eerst deed ik alleen mijn shirt uit. Ik had nog nooit mijn naakte bovenlichaam laten fotograferen dus ik moest wel even wennen. Na het instellen van de belichting kon ook mijn bh uit. Ik wilde mooi en trots op de foto, maar ook kwetsbaar en beschermend. Zo voor de lens van de camera voelde ik me heel speciaal. De angst en onzekerheid over de operatie kon ik even van mij afzetten. Ik werd tijdens de photoshoot en het aannemen van de verschillende poses steeds zelfverzekerder.
De tijd vloog voorbij en nadat Christel en Peter een kleine voorselectie hadden gemaakt kozen we samen twee foto’s die professioneel bewerkt zouden worden. Het lukte niet meer om het resultaat hiervan vóór de operatie te gaan bekijken en daarom maakten we een afspraak drie weken later bij Christel en Peter thuis.
Met mijn ouders en een dierbare vriend ging ik de foto’s bekijken. De foto’s werden op groot formaat geprojecteerd en ik was onder de indruk van het resultaat. Met gemengde gevoelens keek ik naar de foto’s. Ik was herstellende van de operatie en zat nog onder de morfine. Mijn borst die op de foto’s zo goed te zien is ben ik nu kwijt. Dat was confronterend om te zien. Op de ene foto kijk ik in de lens en sta ik kwetsbaar maar ook sterk en trots, de andere foto is heel intiem en beschermend. Precies zoals ik wilde. Mijn vader was erg ontroerd door de foto’s en pinkte een traantje weg, mijn moeder vond het heel bijzonder en mijn vriend vond de foto’s indrukwekkend. Van beide foto’s heb ik een afdruk besteld.
De kunstwerken werden na drie weken geleverd. Het openmaken van het pakket vond ik zo spannend dat ik dat pas een dag later heb gedaan. Ik vond het best confronterend om mezelf zo groot afgebeeld te zien met twee borsten terwijl ik er nu nog maar één heb. Het herstel, fysiek en mentaal gaat langzaam. Deze ervaring heeft grote impact op mijn leven. Ik heb geleerd dat ík niet veranderd ben, alleen ziet mijn lichaam er anders uit. Ik ben blij met de kunstwerken, ze zijn een mooie herinnering aan mijn lichaam zoals het eens was.
Hester
